Zo snel als de tijd gaat… ‘Het lijkt erop dat ik een jaar in Canada kan gaan werken!’, zei José, lang geleden alweer. En ik riep dingen als ‘Oooh! Wat geweldig!’ ‘Wat leuk voor jullie!’ en dacht ‘Canada… Dat is echt belachelijk ver weg…’ en ‘Maar het duurt nog heel lang voor ze gaan, pfioew!’
Dat ‘heel lang’ viel dus wat tegen. Ineens gaan ze volgende maand al, onze vrienden Tijmen, José en Koosje Jans. Dit weekend was er Uda Exposed, waarbij de straat in Lent waar Tijmen en José wonen verandert in 1 grote expositieruimte. Wij exposeerden er al een paar keer, maar dit keer lieten we verstek gaan. Toch waren vandaag in Lent. Nog even tijd met onze vrienden en dit keer zelf eens wat rondkijken op de expo (dat was er op de eerdere edities niet van gekomen).
En dat was fijn… De vanzelfsprekendheid samen te zijn, rondkijken op Uda Exposed. En tegelijkertijd was er het besef: dit missen we straks dus wel… Nog maar snel een keer afspreken voor een keer logeren en dan is het straks toch echt zover.
Maar… Als de maanden zo snel omvliegen tot hun vertrek, dan zijn ze dus ook in een mum van tijd weer terug. Ha!
Het was heerlijk! En ook heel fijn dat we over twee weken elkaar nóg een keer zien en een feestje vieren. En ondanks dat het wat lastig knuffelt, zullen we het vanuit Ottawa dan maar via Skype doen (gelukkig zijn jullie zeer ervaren Skype/Facetime-knuffelaars!).
Canada is geweldig.
Net dit weekend is mijn Canadese vriendin weer even in Nederland.
zomerse groet,